„Dziedzictwo piorunów” to zbiór opowiadań o różnej tematyce. Jednak charakterystycznym akcentem dla nich wszystkich jest pojawiająca się tajemnicza burza. Powoduje ona wiele zmian w osobowościach niektórych ludzi, innych uwalnia od dotychczasowych obciążeń, a przede wszystkim zmienia istniejący świat. Książkę można odbierać na wielu płaszczyznach, jednak odnosi się wrażenie, iż przedstawia ona marną kondycję człowieka i cywilizacji, którą stworzył:
„Nie potrafię już współczuć ludziom. Nawet tym, którzy zdają się być niewinni. Człowiek jako zwierzę, jako gatunek, powinien być wyeliminowany już dawno. Ja powinienem to zrobić, póki miałem szansę. Postanowiłem jednak tę szansę dać innym. Chciałem pozwolić im spróbować odwrócić los przez niewtrącanie się. Chroniłem ostatnie bastiony natury, by być dla ludzkości tym światłem, którego sam nie otrzymałem. Światłem, które pozwoli im zmienić swoją historię”.
Autor w opowiadaniach bawi się konwencjami. Niektóre noszą znamiona literatury science fiction, romansu, horroru, obyczajowości. W jednym opowiadaniu pasażerka pociągu traci najbliższą osobę i gubi się w nowym świecie, w innym mały chłopiec walczy o przetrwanie w świecie czyhającym na jego życie. A jeszcze w innym dziecko ścigane przez demony odkrywa w sobie niszczycielską moc.
